Toen onze kleindochter het besluit genomen had om af te vallen, gingen wij er nog van uit dat dit iets tijdelijks zou zijn. Nooit wetende wat voor impact anorexia zou hebben op haar en de mensen om haar heen.

Ook vaak bij ons thuis
De verantwoording ligt altijd bij de ouders (In ons geval onze dochter en onze schoonzoon). Maar Dalisay was ook vaak bij ons thuis. Dus wij volgde de instructies die wij kregen. Ze moet eten!. Dat laatste ontaarde vaak in een strijd. Enerzijds door onze onmacht, anderzijds voor Dalisay die daar tegen op zag. Een strijd met alleen verliezers. Onze ervaring is en was dat het geen zin had om haar te dwingen. Dat verpeste ook de sfeer en maakte dat ze vijandelijk werd naar iedereen die haar dwong. Daarbij werd ze ook steeds creatiever en smokkelde ze met haar eten (of weggooien). En/of braakte ze het weer uit.

Scheiding van verantwoordelijkheden
Het is belangrijk, dat niet iedereen zich met de eetstoornis gaat bemoeien. Wij hebben op een bepaald moment dan ook de verantwoording bij Dalisay zelf neergelegd, met de vermelding dat wij het wel zouden melden aan haar ouders als ze weigerde. Dat gaf rust is huis. Wij zijn nog steeds van mening dat dit een goede stap was. Dalisay had immers ook een ruimte nodig waar geen strijd geleverd werd. Vanaf dat moment ging het bij ons thuis ook een stuk beter.

Ruimte geven
Ook afleiding werkte goed, Dalisay ging graag ook graag met opa een stukje rijden of met oma winkelen. Dat waren dan ook vaak de momenten dat er wat meer gesproken werd, zonder dat je te horen kreeg ‘daar wil ik het niet over hebben’. Kwaliteit momentjes! Achteraf werd het ook wel duidelijk dat Dalisay achter elk goed bedoeld advies iets anders zocht.

Afsluiten van haar wereld
Als je niets zegt, hoef je ook niet te verantwoorden!, dat werd de techniek van haar. Zelfs als we wandelde, dan liep zij een stuk vooruit. Onze momenten bestonden op het laatst dan ook aan het bezoek van de kliniek in Alkmaar en koffie drinken in Alkmaar, Bergen of Egmond. Maar er was altijd een bepaalde afstand tussen ons en dat was de eetstoornis!

Wel hebben wij gevraagd aan de kliniek of wij op een dag mochten komen als er geen bezoek was, Dat werd de maandag. Dat werkte goed. Dalisay genoot daarvan en wij ook. Ook belde ze of stuurde ze een WhatsApp of we wilden komen. Iets waar we vaak dan ook gehoor aan gaven.

Niet meer willen leven
Tijdens deze periode werd ik (opa) zelf ook ernstig ziek Maar ook Oma werd getroffen door een hartinfarct. Ik had met Dalisay de afspraak gemaakt, ‘Dat we samen voor zouden gaan’. Daar ging ze in mee. Een belofte die zij echter niet kon waarmaken. Door te stoppen met leven kreeg ze de rust die ze graag wilde. Zo werden wij ook geconfronteerd met pogingen daartoe en opnames. Bijna altijd had ze dan weer spijt van haar acties, maar toch….Wij zijn van mening dat onmacht de grootste rol speelt. Om de onmacht te compenseren is controle nodig en ziedaar: De eetstoornis!

De maandag voor haar overlijden waren we nog met haar op pad in Egmond aan zee, waarbij ze aangaf dat ze pas op ¼ van haar behandeling was, maar ook vertelde ze over haar toekomstdromen. Haar definitieve actie moet dus wel voortgekomen zijn uit ‘n moment dat haar wereld uitzichtloos was. Zeker, ze zal er eerder aan gedacht hebben, maar doen is wat anders.

Hebben wij wat fout gedaan?
Ik denk persoonlijk van niet. oma is altijd zeer liefdevol voor haar geweest en ik heb ook altijd voor haar klaar gestaan (waar ze ook wel eens misbruik van maakte).Maar ‘so be it’. Het is goed dat er bij opa en oma rust in huis was. Die plekken zijn beslist nodig. De behandeling moet plaats vinden in de kliniek en al weten wij er echt wel wat van, wij staan veel te dichtbij. Wat ook bij ons onmacht geeft.

Dalisay heeft uiteindelijk zelf de keuze gemaakt. Wat ons heel veel verdriet heeft gebracht. Maar wij moeten door en onze hoop is dat haar dood andere zal bewegen om niet toe te geven aan een eetstoornis maar op tijd hulp te zoeken. Nog voordat de eetstoornis het overneemt. Wij hebben het effect gezien en ik zou iedereen die ook maar even de gedachte heeft willen aanraden…DOE HET NIET. Je verliest niet alleen je gewicht, maar ook je leven staat volledig op z’n kop. En als je er al in zit, vraag jezelf dan af of dit is wat je wilt, voor jezelf? je familie? en iedereen die je lief is? Je bent mooi zoals je bent en als je dat laatste uitstraalt , dan ben je nog veel mooier en vooral veel beter af.

Dalisay was een blij en eerlijk kind , sociaal, creatief en geliefd. Wij hebben gezien hoe de eetstoornis het van haar overnam. Kon ze er wat aan doen? Nee, het overkwam haar. Konden wij er wat aan doen? Ook niet. We missen haar enorm en wij zullen haar altijd levend houden, want dat verdient ze echt. We leven mee met haar ouders en broer, met de familie, met de vele vrienden en vriendinnen die ze had. …….Wat kunnen wij er nog aan toevoegen, alleen maar tranen over het enorme verlies………

Opa Tom en Oma Tonia van Dalisay