Hoi,

Wat vind ik het ontzettend leuk dat je dit leest. Ik ben Sylvia, ik ben 21 jaar oud en ik schrijf liedjes over de lessen die het leven mij leert. Zolang als ik mij kan herinneren, heb ik het ontzettend leuk gevonden om iets creatiefs en expressiefs te doen: schrijven, zingen, dansen, acteren. Toen ik een jaar of 12 was, inspireerde countrygirl Taylor Swift mij om de oude gitaar van mijn vader op te pakken en mezelf een aantal akkoorden aan te leren. Die zomer schreef ik mijn eerste liedje. Wat was het fijn om liedjes te kunnen schrijven over de leuke, maar vooral minder leuke gebeurtenissen in mijn leven. Ik kon iets slechts omzetten in iets goeds door er een liedje over te schrijven!

Ik werd steeds een beetje fanatieker en mijn dromen werden steeds groter. Ik trad zoveel op als ik maar kon en in 2013, op mijn zestiende, kreeg ik voor het eerst een echte bekroning als singer/songwriter: Ik won de Lakeside Stories singer/songwriter competitie in Hoorn. In 2014 deed ik mee aan De Beste Singer/Songwriter van Nederland, waarvoor ik ook bij De Wereld Draait Door mocht spelen. Nu, ruim drie jaar later, ben ik heel erg dankbaar voor die mooie ervaringen, maar op dat moment was ik er niet klaar voor.

Tijdens de opnamens van DBSSW voelde ik me zo klein. ‘Wat doe ik hier? Ik ben helemaal niet goed genoeg.’ Deze gedachten bleven zich herhalen in mijn hoofd. Ik, als perfectionist, zag twee mogelijkheden: perfectie of stoppen. Niet goed genoeg, kwam niet in de buurt van perfectie, dus ik besloot daar op dat moment dat ik zou stoppen. Wat had ik me in mijn hoofd gehaald? Ga naar huis en houd je mond. Mijn droom was dood.

Ineens had ik een grote leegte in mij. Vluchtend van de pijn, onzekerheid en leegte, stortte ik mij op iets anders: sporten en gezond eten. Opnieuw gedreven door perfectionisme en het idee niet goed genoeg te zijn zoals ik was, ontwikkelde ik een eetstoornis. Veels te lang heb ik mij hiervoor geschaamd en zat mijn hart volledig op slot. Toen ik eindelijk hulp zocht, kwam ik erachter waarom ik mezelf zo kwijt was geraakt: Ik maakte geen muziek meer. Muziek was essentieel voor mij om mijn emoties een stem te geven en gelukkig te zijn.

Langzaam maar zeker ging mijn hart weer open en gingen alle woorden die ik zo lang binnen had gehouden stromen. Ik ben nog steeds niet volledig genezen, bepaalde gewoonten en gedachten patronen van de eetstoornis blijven hardnekkig verschijnen, maar ik kan weer muziek maken en daardoor voel ik me langzaam maar zeker weer de oude!

Ik heb geleerd dat ik me niet hoef te schamen voor mijn imperfecties. Ik had ervoor kunnen kiezen mijn masker op te houden, jullie nooit te vertellen dat een eetstoornis de controle voor een lange tijd totaal overgenomen had, maar ik zie nu in dat kwetsbaarheid juist kracht is. Natuurlijk is het eng. Ik ben bang dat mensen mij zullen veroordelen. Ik ben bang dat ik ‘dat meisje met de eetstoornis’ zal worden, terwijl ik nog zo veel meer dan dat ben. Maar deze gebeurtenis heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Iedereen heeft zo zijn verhaal, zelfs de mensen waar je het totaal niet van zou verwachten, en die verhalen zijn stuk voor stuk prachtig, waardevol en leerzaam.

Ik heb mijn passie voor de muziek weer teruggevonden en mijn doel helder voor ogen. Met mijn muziek wil ik verhalen vertellen, mijn verhalen en jullie verhalen, en daarmee steun en inspiratie bieden aan jou. Je bent geweldig, talentvol en prachtig zoals je bent en zeker weten niet alleen! <3

Liefs, Sylvia