Tom en Tonia van der Wal

De opa en oma van Dalisay. Vele jaren mochten we van haar genieten. Dalisay, ze was een vrolijk en af en toe ondeugend kind. Maar altijd op een leuke manier. We hadden een zwak voor haar en dat wist ze ook gebruik van te maken :-). Totdat de anorexia het van haar overnam. Haar eetstoornis en de gevolgen waren zwaar voor iedereen, niet in de laatste plaats voor haar zelf.  Het was ook moeilijk om haar wereld binnen te dringen. Inmiddels weten we meer. Dat dit juist is wat ze beschermen.(controle) Haar overlijden was een enorme schok, maar tegelijkertijd begrepen we ook dat ze de rust had die ze wilde. Een eetstoornis is wel wat meer dan ‘niet eten’. Een mooi en lief kind, het had nooit zover moeten komen. Voor ons is ze levend, al duurt het even voordat we haar weer zien.

We zien inmiddels de mooie en noodzakelijke stichting bloeien en zijn onder de indruk van wat er allemaal bereikt wordt.

Dat we uiteindelijk vrijwilligers zijn van Stichting Dalisay Recovery,  was ook een logische stap. Hiermee proberen we ook ons steentje bij te dragen.
Maar ook bescherming te bieden aan Patricia, Ron en Kylian.
De drive ligt bij hen, maar we zijn een van de wielen, die af en toe afremmen :-).